EKOmuzeum Ziemi Przecławskiej

Z tym dniem wiążą się również określone przesądy. Przede wszystkim trzeba ochronić bydło i chlew przed czarownicami. Służą do tego gałązki klonu. Zatyka się je w drzwiach obór i dodatkowo oznacza smołą i dziegciem. Żeby złe moce nie miały dostępu do zwierząt i nie odbierały krowom mleka, bydłu wiesza się na rogach wianki z ziół. W podobnych celach pali się kije od starych mioteł, utrudniając czarownicom podróż na Łysą Górę. Kobiety w tym dniu zbierają zioła. Dzięki temu, jak mówi tradycja, nabierają specjalnej mocy. Nie wolno jednak tego robić po zachodzie słońca aż do północy.

Wieczorem w glinianym naczyniu, przy śpiewie i muzyce, roznieca się ogień do podpalenia stosu. W miejscu wyznaczonym przez najstarszego mieszkańca wioski buduje się stos. Zakończenie budowy oznajmiają bazuny – długie drewniane trąby kaszubskie. Ostatni w pochodzie na sobótkę idzie starzec, niosący wieniec z zieleni i kwiatów, w towarzystwie dwóch dziewcząt. Wieniec kładzie się na szczycie stosu. Gdy ogień ogarnia cały stos, zebrani krzyczą: "Witaj ogniu, witaj słońce!", po czym wszyscy zasiadają wokół ognia i zaczyna się uczta.

O północy znowu bazuny ogłaszają czas poszukiwania kwiatu paproci. Znaleźć go może tylko naga dziewczyna, która w dodatku ani razu nie może obejrzeć się za siebie, oddając się poszukiwaniom. Najczęściej jednak strach lub ciekawość sprawiają, że w trakcie poszukiwań dziewczęta łamią zakaz. Dlatego żadna nigdy nie odnalazła cudownego kwiatu. Chłopcy w tym czasie udają się na poszukiwanie dziewcząt. Ten, który zakocha się w dziewczynie podczas sobótki i ożeni się z nią, będzie w małżeństwie szczęśliwy.

Inną z tradycji sobótkowych jest wicie wianków z zatkniętymi w nich świeczkami. Wieczorem nad jezioro przychodzi młodzież i wsiadłszy do łódek, puszcza wianki na wodę.