EKOmuzeum Ziemi Przecławskiej

Końskie Błota - rezerwat przyrody jest położony w granicach gminy Przecław, w kompleksie leśnym na terenie wsi Rzemień w województwie podkarpackim.

numer wg rejestru wojewódzkiego - 92
powierzchnia wg aktu powołującego - 20,20 ha
dokument powołujący - Dz. Urz. Woj. Podkarpackiego 04.42.446
rodzaj rezerwatu - leśny
przedmiot ochrony (wg aktu powołującego) - zbiorowiska roślin torfowych i wodnych wraz z interesującym układem siedlisk leśnych oraz stanowiska roślin i zwierząt chronionych
 
Jest to śródleśne mokradło bezodpływowe, zagłębione pomiędzy wydmami, zalesionymi borem sosnowo - dębowym. Oczko wodne porośnięte zespołem lilii wodnych z grzybieniami białymi, otoczone jest szuwarami i roślinnością torfowiskową. Występuje tu widłak jałowcowaty, bagno zwyczajne i grzybień biały, a także wełnianka i pałka wodna. Najładniejszy widok na "Końskie Błota", jest od strony Augustynowej Góry.

Rezerwat Buczyna

Rezerwat Buczyna im. W. Szafera leży na 21°36’50” długości geograficznej wschodniej i na 50°15’30” szerokości geograficznej północnej tj. na północno-zachodnim krańcu Płaskowyżu Kolbuszowskego. Znajduje się on w Leśnictwie Przyłęk oddziały: 68h, 83a, 84a, Obrębie Tuszyma i Nadleśnictwie Tuszyma. Do rezerwatu dojechać można PKS’em z Mielca do wsi Przyłęk (ok.11 km), skąd do rezerwatu jeszcze około 2 km. Lasy te wchodziły w skład dóbr jednego z najznakomitszych rodów polskich – Ossolińskich. Następnym właścicielem tych dóbr został Lubomirski.

Na ten cenny drzewostan zwrócił uwagę Władysław Szafer pisząc m.in.: „...do takich partii, które przynajmniej w przybliżeniu pierwotny skład flory leśnej w obrębie Mielca wykazują i jako cenne zabytki ginącej puszczy ochraniane być powinny, należy mała partia leśna w lesie cyranowskim. Jest to niewielka, ale piękna wysepka lasu liściastego wśród sztucznych drzewostanów sosnowych”. Dlatego też rezerwat ten nazwany jest imieniem znakomitego uczonego Władysława Szafera. Występują tu zbiorowiska leśne typu przejściowego, między ubogą formą buczyny karpackiej a lasem dębowo-grabowym, o charakterze lasu naturalnego. Jest to jedyne stanowisko buka (120 letniego) występujące zwarcie na tak znacznej powierzchni i stanowi kresowy fragment dawnej Puszczy Sandomierskiej.

Na terenie rezerwatu występuje około 60 gatunków roślin naczyniowych typowych dla niżowych lasów liściastych. Występują tu kostrzewa górska, która jest gatunkiem wschodniokarpackim, mającym najbliższe stanowisko ok. 50 km na południe. Rosnie tu kilka okazów kłokoczki południowej (gatunek ginący w Polsce), a ponadto występują tu m.in.: buławnik mieczolistny i czerwony, podkolan zielonawy, bluszcz, czosnek niedźwiedzi, złoć żółta, wiąz górski, wawrzynek wilczełyko, kruszyna paspolita, kalina koralowa, kopytnik pospolity. Z fauny spotyka się m.in. płazy (ropuchę szarą) a z gadów padalca. Natomiast z ptaków spotkać można: sójkę, szpaka, gila, grubodzioba, ziębę, świstunkę leśną, sikorkę bogatkę, kowalika, paszkota, kosa, muchówkę żałobną i małą, dzięcioła zielonego, dzięcioła dużego, dzięcioła średniego i czarnego, puszczyka i grzywacza. Spośród ssaków występują nietoperze: nocek duży, mroczek późny i borowiec wielki; z owadożernych: jeż wschodni, ryjówka aksamitna; z gryzoni: wiewiórka, nornica ruda, nornica zwyczajna, mysz leśna, mysz zwyczajna i popielica; z drapieżnych: lis, borsuk, tumak, gronostaj i łasica, a z parzystokopytnych: dzik, sarna i jeleń europejski.