Ześlizg – zjawisko znoszenia statku powietrznego w kierunku wnętrza zakrętu połączone ze zmniejszaniem wysokości lotu.
Ześlizg niezamierzony może pojawić się w sytuacjach, kiedy samolot porusza się po łuku zakrętu ze zbyt dużym kątem przechylenia lub z niewystarczającą prędkością.

Piloci lekkich samolotów, w szczególności szybowców, stosują ten manewr w sposób zamierzony, np. wówczas, gdy zmuszeni są do szybkiego zmniejszenia pułapu lotu bez zwiększania prędkości. Krzyżując wychylenia lotek i pozostałych powierzchni sterowych samolotu doprowadzają do przechylenia samolotu na skrzydło (np. na lewe, patrz grafika) i odchylenia kadłuba od osi lotu (np. w prawo, jak na grafice). Takie ustawienie samolotu zwiększa jego powierzchnię oporu, co zapobiega zwiększaniu prędkości. Manewr ten w 1983 zastosował pilot pasażerskiego Boeinga 767 z Air Canada, który z braku paliwa awaryjnie musiał lądować w Gimli (Manitoba, Kanada). Po szczęśliwym lądowaniu samolot ten, zarejestrowany jako C-GAUN, powszechnie zaczęto nazywać szybowcem z Gimli. Ześlizg na małej wysokości, przy małej prędkości płatowca grozi wypadkiem. Z tego względu w wielu konstrukcjach stosowane są rozwiązania (np.dodatni wznios płata czy winglety) aby to ryzyko zmniejszyć.

Ześlizg – zjawisko znoszenia statku powietrznego w kierunku wnętrza zakrętu połączone ze zmniejszaniem wysokości lotu.
Ześlizg niezamierzony może pojawić się w sytuacjach, kiedy samolot porusza się po łuku zakrętu ze zbyt dużym kątem przechylenia lub z niewystarczającą prędkością.

Piloci lekkich samolotów, w szczególności szybowców, stosują ten manewr w sposób zamierzony, np. wówczas, gdy zmuszeni są do szybkiego zmniejszenia pułapu lotu bez zwiększania prędkości. Krzyżując wychylenia lotek i pozostałych powierzchni sterowych samolotu doprowadzają do przechylenia samolotu na skrzydło (np. na lewe, patrz grafika) i odchylenia kadłuba od osi lotu (np. w prawo, jak na grafice). Takie ustawienie samolotu zwiększa jego powierzchnię oporu, co zapobiega zwiększaniu prędkości. Manewr ten w 1983 zastosował pilot pasażerskiego Boeinga 767 z Air Canada, który z braku paliwa awaryjnie musiał lądować w Gimli (Manitoba, Kanada). Po szczęśliwym lądowaniu samolot ten, zarejestrowany jako C-GAUN, powszechnie zaczęto nazywać szybowcem z Gimli. Ześlizg na małej wysokości, przy małej prędkości płatowca grozi wypadkiem. Z tego względu w wielu konstrukcjach stosowane są rozwiązania (np.dodatni wznios płata czy winglety) aby to ryzyko zmniejszyć.




Korkociąg zamierzony to figura akrobacji lotniczej. Wykonywany jest ze z góry zaplanowaną liczbą zwitek i z wyprowadzeniem na z góry wyznaczony kierunek.

Wprowadzenie do korkociągu następuje w efekcie celowego przeciągnięcia samolotu (bądź szybowca) z jednoczesnym, energicznym zadziałaniem (zasterowaniem) sterem kierunku w stronę zamierzonego obrotu. Jeśli nie następuje wyprowadzenie z figury, to po chwili (np. po wykonaniu połowy lub całej zwitki – zależy to od typu płatowca), dochodzi do ustalenia się korkociągu (stała prędkość obrotu, stała prędkość opadania, stałe pochylenie). Do ustalenia korkociągu wymagane jest najczęściej ciągłe utrzymywanie ściągniętego drążka i wychylonego steru kierunku (stopień koniecznego wychylenia sterów zależy od typu płatowca).

Wizualnie podobną do korkociągu figurą akrobacji jest spirala, w której płatowiec również porusza się w dół z jednoczesnym obrotem wokół pionowej osi. Spirala różni się od korkociągu tym, że jest to rodzaj ciasnego zakrętu z dużym przechyleniem i jest wykonywana przy kątach natarcia mniejszych od krytycznego, czyli przy zachowaniu przepływu strug na skrzydłach.

http://zsprzeclaw.nazwa.pl/pogoda/index.php

Trochę teorii o chmurach


Kliknij aby przejść do encyklopedii klimatycznej ...

http://pl.wikipedia.org/wiki/Chmura

http://pogodynka.republika.pl/chm.html

http://www.lucynaportee.republika.pl/stanowisko5.html

 

 

Wiatromierz Wilda , przyrząd służący do pomiaru kierunku i prędkości wiatru.
Składa się z metalowego trzpienia umocowanego na stałe na maszcie o wysokości 10 m,
w który wkręcono pręty róży wiatrów.
Pręt skierowany na północ zakończony jest literą N.
Druga część urządzenia, ruchoma, wyposażona jest w chorągiewkę z przeciwwagą
służącą do pomiaru kierunku wiatru oraz płytkę,
wychylająca się pod wpływem siły wiatru względem łuku,
który jest zaopatrzony w zęby służące do oceny prędkości.
Kierunek wiatru wyznacza położenie chorągiewki względem prętów kierunkowych,
miarą prędkości jest wielkość odchylenia płytki
(pod wpływem wiatru) od położenia pionowego.

• Prędkości wiatru odpowiadające wychyleniom płytki wiatromierza Wilda względem jego zębów

- zwisa pionowo lub waha się około zęba nr 1: 0 m/s
- waha się miedzy zębami nr 1-2: 1 m/s
- waha się około zęba nr 2: 2 m/s
- waha się miedzy zębami nr 2-3: 3 m/s
- waha się około zęba nr 3: 4 m/s
- waha się miedzy zębami nr 3-4: 5 m/s
- waha się około zęba nr 4: 6 m/s
- waha się miedzy zębami nr 4-5: 7 m/s
- waha się około zęba nr 5: 8 m/s
- waha się miedzy zębami nr 5-6: 9 m/s
- waha się około zęba nr 6: 10 m/s
- waha się miedzy zębami nr 6-7: 12 m/s
- waha się około zęba nr 7: 14 m/s
- waha się miedzy zębami nr 7-8: 17 m/s
- waha się około zęba nr 8: 20 m/s

Wiatr jest to poziomy ruch powietrza nad powierzchnią terenu.

Kiedy nad sąsiadującymi ze sobą obszarami tworzą się różnice ciśnienia atmosferycznego, to powietrze przepływa z obszaru o ciśnieniu wyższym do obszaru o niższym ciśnieniu i w ten właśnie sposób powstaje wiatr. Wiatr zawsze wieje od wyżu do niżu.
 

Ruch powietrza trwa do momentu, kiedy różnica ciśnień wyrówna się. Im większa różnica ciśnienia atmosferycznego, tym większa prędkość wiatru.

Prędkość wiatru mierzy się za pomocą wiatromierza.

 

Wiatromierz Wilda.

 

Najprostszym wiatromierzem jest wiatromierz Wilda.
Składa się on z pionowego pręta metalowego, na którym znajdują się:

	pierścień z ośmioma prętami kierunkowymi, ustawionymi poziomo według głównych kierunków świata(róża kierunków),
	chorągiewka kierunkowa,
	skala siły wiatru z metalową płytką

Kierunek wiatru wyznacza położenie chorągiewki względem prętów kierunkowych.
Miarą prędkości wiatru jest kąt odchylenia metalowej płytki od położenia pionowego.

Prędkość wiatru podajemy w metrach na sekundę (m/s), kilometrach na godzinę (km/h) lub w stopniach Beauforta (czytaj: boforta), symbol- (^oB). Oprócz prędkości określamy także kierunek wiatru. Nazwa kierunku wiatru pochodzi od nazwy kierunku geograficznego, z którego wieje wiatr. Na mapie pogody wiatr jest przedstawiany w postaci strzałek.

wiatr północny	wiatr zachodni

 

 

Bombowiec - cały film 2014

Czerwony Baron (Red Baron)

 

 

Model trenerka RC - Świstak 4 - Pilot: Robert - Siedlce

Olsztyńscy modelarze lotniczy RC w TV cz.1 www.modlot.webd.pl

Jak wybrać model.

Nauka latania modelem szybowca.

Podłączanie i regulacja szkolnego modelu elektrycznego - cz 1

Podłączanie i regulacja szkolnego modelu elektrycznego - cz 2
Pakiety litowo-polimerowe, użytkowanie, obsługa i bezpieczeństwo

Ogólne zasady doboru silników elektrycznych do napędu modeli latających:

• Do modeli treningowych i nie wymagających dużego nadmiaru mocy,

stosuje się górną granicę zalecanej masy modelu podaną w danych technicznych.

• Do modeli akrobacyjnych, makiet akrobacyjnych, modeli szybkich oraz modeli z zapotrzebowaniem na większy nadmiar mocy,

stosuje się dolną granicę zalecanej masy modelu podaną w danych technicznych.

• W przypadku mniejszej ilości celi zasilających, napęd będzie miał niższe obroty,

a w zależności od średnicy śmigła, większy lub mniejszy pobór prądu (większa średnica – większy pobór prądu).

• W przypadku większej ilości celi zasilających, napęd będzie miał wyższe obroty,

a w zależności od średnicy śmigła, większy lub mniejszy pobór prądu (większa średnica – większy pobór prądu).

• Śmigła o mniejszej średnicy, a co za tym idzie większej prędkości obrotowej, dają w rezultacie większą prędkość modelu.

• Śmigła o większej średnicy, a co za tym idzie mniejszej prędkości obrotowej, dają w rezultacie mniejszą prędkość modelu.

• Im większy pobór prądu, tym krótszy czas działania zespołu napędowego, co powoduje konieczność częstszej wymiany źródeł zasilania.

• Zastosowanie napędu z większą ilością celi zasilających, z jednej strony podnosi moc zespołu napędowego,

ale z drugiej zwiększa się zapotrzebowanie na tą moc w związku z większą masą całkowitą.
W związku z tym, nie zawsze stosowanie maksymalnej ilości celi zasilających daje najlepsze rezultaty.
Zasada ta ma zastosowanie szczególnie w modelach o małej masie (do 2000g).

1. RMI24.pl



kliknij na zdjęcie ...

2. czyliwiesz.pl



kliknij na zdjęcie ...

3. hej.mielec.pl



4. Fotki z pikniku lotniczego w Tuszowie



5. filmik



6. latanie multikopterami